گلهای رنگارنگ ۲۱۷ - دشتی

(مولانا)

مستم، خرابم، بی‌خودم، منعم مکن، عیبم مگو
افتان و خیزان می‌روم، می‌بین و این با کس مگو
ای عارف بی‌خویشتن، خنده مزن بر عاشقان
دیوانه‌واری می‌روم، خانه به خانه، كو به كو

(رهی معیری)

همه شب نالم چون نی، که غمی دارم
دل و جان بردی اما، نشدی یارم، یارم
با ما بودی، بی ما رفتی
چو بوی گل، به کجا رفتی
تنها ماندم، تنها رفتی
چو کاروان رَوَد، فغانم از زمین بر آسمان رود
دور از یارم، خون می‌بارم
فتادم از پا، به ناتوانی اسیر عشقم، چنان که دانی
رهایی از غم، نمی‌توانم، تو چاره‌ای کن که می‌توانی
گر ز دل برآرم آهی، آتش از دلم خیزد
چون ستاره از مژگانم، اشک آتشین ریزد
چو کاروان رَوَد، فغانم از زمین بر آسمان رود
دور از یارم، خون می‌بارم
نه حریفی تا با او، غم دل گویم
نه امیدی در خاطر، که تو را جویم
ای شادی جان، سرو روان، کز بر ما رفتی
از محفل ما، چون دل ما، سوی کجا رفتی
تنها ماندم، تنها رفتی
به کجایی غمگسار من، فغان زار من بشنو، بازآ، بازآ
از صبا حکایتی ز روزگار من بشنو، بازآ، بازآ سوی رهی
چون روشنی از دیده‌ی ما رفتی
با قافله‌ی باد صبا رفتی
تنها ماندم، تنها رفتی

(فخرالدین عراقی)

ای مطرب درد، پرده بنواز
هان از سر درد، دردِه آواز
تا سوخته‌ای دمی بنالد
تا شیفته‌ای شود سرافراز

(سعدی)

چنان در قید مهرت پای بندم
که گویی آهوی سر در کمندم
گهی بر درد بی‌درمان بگریم
گهی بر حال بی‌سامان بخندم
نه مجنونم که دل بردارم از دوست
مده گر عاقلی بیهوده پندم

(فخرالدین عراقی)

ای یار بساز تا بسوزم
با سوز دلم بساز و بنواز
از سوختن من است رایت
من ساخته‌ام، بسوز و بگداز

(داراب افسر بختیاری)

به من این عتاب منما، که گذشته‌ام ز هستی
من و فکر جان سپردن، تو و کار خودپرستی
بشکستی آن دلی را، که شکسته بُد ز عشقت
ز چه رو به خویش بالی، که شکسته‌ای شکستی