با همکاری: سیما بینا، عبدالوهاب شهیدی، حبیبالله بدیعی، مرتضی محجوبی، جواد معروفی
شعر ترانه و آهنگ: عارف قزوینی
اشعار متن برنامه: عارف قزوینی، عطار، سعدی
گوینده: آذر پژوهش
============================================
(عارف قزوینی)
در آینه آن شوخِ شکرلب میدید
میدید لب و به زیرِ لب میخندید
میگفت، چنان که میتوانست شنید
بس جان به لب آمد که به این لب نرسید
============================================
(عارف قزوینی)
دیدم صنمی، سروقدی بر سر راهی
افشانده به رخسارِ مهاش زلف سیاهی
از آن فتنه چه گویم، خدایا تو پناهی
گر گویم سروَش، نبُود سروِ گلستان
سرمست و شتابان، چون کبکِ خرامان
ور گویم گل، در بر او گل چو گیاهی
از آن فتنه چه گویم، خدایا تو پناهی
این جلوه که شد آینهی لطف الهی
ما خیل گدایان نفروشیم به جاهی
از آن فتنه چه گویم، خدایا تو پناهی
============================================
(عطار)
تاب روی تو آفتاب نداشت
بوی زلف تو مشک ناب نداشت
ذرهای پیش لعل سیرابت
چشمهی آفتاب، آب نداشت
============================================
(سعدی)
چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت
که یکدم از تو نظر بر نمیتوان انداخت
بلای غمزهی نامهربان خونخوارت
چه خون که در دل یاران مهربان انداخت
ز عقل و عافیت آن روز بر کران ماندم
که روزگار حدیث تو در میان انداخت
نه باغ ماند و نه بستان که سرو قامت تو
برست و ولوله در باغ و بوستان انداخت
تو دوستی کن و از دیده مفکنم زنهار
که دشمنم ز برای تو در زبان انداخت
============================================
(؟)
یک بوسه اگر به عاشق خویش دهی
خوشتر که هزار نان به درویش دهی
من از تو به یک بوسه قناعت دارم
لطف تو زیاده است اگر بیش دهی