با همکاری : الهه، عبدالوهاب شهیدی، جواد معروفی
آهنگ: علی‌اکبر شیدا
اشعار متن برنامه: ابوالحسن ورزی، ملک‌الشعرای بهار، رهی معیری
گوینده: شمسی فضل اللهی
============================================
(ابوالحسن ورزی)
باد بهار آمد و آورد بوی تو
شد تازه باز در دل من آرزوی تو
چون غنچه‌ای که باز شود در سپیده‌دم
گردد شکفته این دل خونین به روی تو
============================================
(ابوالحسن ورزی)
ای کاش دلت خالی از این سوز نگردد
امشب که در آغوش منی روز نگردد
تابندگی از آتش دل جوی و گر نه
هر سوخته‌ای شمع شب‌افروز نگردد
============================================
(؟)
زان روز که دل به عشق تو باخته‌ام
پنهان ز تو با درد و غمت ساخته‌ام
تا فاش نسازد نگه‌ام راز مرا
از اشک بر او پرده‌ای انداخته‌ام
============================================
(؟)
آن زلف که تیره همچو آهش کردی
ابر سیهی به روی ماهش کردی
می‌دانستی که رشته‌ی بخت من است
بیهوده نبود اگر سیاهش کردی
============================================
(ملک‌الشعرای بهار)
بسی نمانده که بستان چو روی یار شود
زمین چو دینه‌ی رومی پر از نگار شود
به وقت نیمه‌شب از بادِ مشک‌بویِ بهار
دهان غنچه پر از نافه‌ی تتار شود
بهار آمد و دانم که چون بهار آید
اگر یکی است غم عاشقی، هزار شود
اگر چه هست به هر موسمی مرا غم عشق
ولی فزون غم عشقم به نوبهار شود
به موسم گل، اگر یار من کند یاری
به باده کوشد و با یار خویش یار شود
============================================
(رهی معیری)
او را به رنگ و بوی، نگویم نظیر نیست
گلبن نظیر اوست، ولی دلپذیر نیست
روی نکو به طینت صافی نمی‌رسد
گل را صفای شبنمِ روشن‌ضمیر نیست
============================================
(؟)
مه نو بر گردون جلوه‌کنان پیدا شد
گرم نظربازی‌ها شد
مه من بی رویت، از غم مُشکین‌مویت
دیده‌ی من چون دریا شد
مهِ روشن ما هستی تو، نور خدا هستی تو
هستی و دور از رویت، سینه‌ی ما طوفان‌ها شد
از بر ما بگذشتی، فتنه‌ی دل‌ها گشتی
عاشق مسکین تنها شد
============================================
(رهی معیری)
در پیش بی‌دردان چرا، فریاد بی‌حاصل کنم
گر شکوه‌ای دارم ز دل، با یار صاحب‌دل کنم
از گل شنیدم بوی او، مستانه رفتم سوی او
تا چون غبار کوی او، در کوی جان منزل کنم
============================================
(؟)
نسیم کوی‌ات مرا بخشد سرمستی
به جنبش آید از آن دریای هستی
تو نوبهار منی، که شکفتم از بوی‌ات
تو غم‌گسار منی، که نخندم بی روی‌ات
سرور و شور و شادی منی، صبح امیدی
مرا عمر جاویدی، مرا عمر جاویدی