با همکاری: عبدالوهاب شهیدی، جواد معروفی
شعر ترانه: عارف قزوینی
اشعار متن برنامه: میرزا محمد محیط قمی
گوینده: روشنک
============================================
(عارف قزوینی)
گریه را به مستی بهانه کردم
شکوه‌ها ز دست زمانه کردم
آستین چو از چشم برگرفتم
سیل خون به دامان، جانم روانه کردم
همچو چشم مستت جهان خراب است
رخ مپوش کاین دور انتخاب است
من تو را به خوبی جانم نشانه کردم
دلا خموشی چرا، چو خُم نجوشی چرا
برون شد از پرده راز، تو پرده‌پوشی چرا
============================================
(محیط قمی)
مدام فتنه از آن چشم مست می‌ریزد
ولی به جان من می‌پرست می‌ریزد
گر از شکسته‌دلم ریخت خون عجب نبود
که باده ساغر آن چون شکست می‌ریزد
============================================
(محیط قمی)
به کوی نومیدی، خانه دارم
به صحرای جنون کاشانه دارم
گهی بر خاک ریزم جام باده
گهی لب بر لب پیمانه دارم
من و فرزانگانی، هیهات، هیهات
که در سینه دلی دیوانه دارم
دلی سرگشته‌ی کوی محبت
دلی در عاشقی افسانه دارم
دلی دیوانه و رسوای عالم
ز عشقِ دلبری فرزانه دارم
============================================
(محیط قمی)
تو شمع محفل اُنسی و وقت دادن جان
خوش است، گرد تو، پروانه‌وار گردیدن