با همکاری: الهه، عبدالوهاب شهیدی، حسین قوامی، پرویز یاحقی، مهدی تاکستانی، امیرناصر افتتاح
شعر ترانه: کیومرث وثوقی
آهنگ: عارف قزوینی
اشعار متن برنامه: زمانا راضی اردستانی، همای شیرازی، امیدی تهرانی، حزین لاهیجی، حافظ
گوینده: آذرپژوهش
============================================
(زمانا راضی اردستانی)
امشب که رُخش بزم‌فروز من و توست
خوش باش دلا که وقت سوز من و توست
بنشسته و جز شمع کسی پیشش نیست
پروانه بیا که روز، روز من و توست
============================================
(کیومرث وثوقی)
لاله‌سار با دل خود، تنها به شب سازم و سوزم
تا نسیم آید از آن صحرا، که جان بازم و سوزم
شمعی و گِرد تو بی‌پروا به پروازم و سوزم
چه سیه کرده غمت، روزم
برق غم بودی و زد، سوز غمت شعله به جان
ای مه‌رو، جز غم کو حاصل من
لاله چو روید از گِل ما
داغت نرود از دل ما
ای شمعی که زدی شعله به جان
روشن تو نكنی محفل ما
============================================
(همای شیرازی)
تا به دامان تو ما دست تولا زده‌ایم
به تولای تو بر هر دو جهان پا زده‌ایم
همه شب از طرب گریه‌ی مینا من و جام
خنده بر گردش این گنبد مینا زده‌ایم
در خور مستی ما رطل و خم ساغر نیست
ما از آن باده‌کشانیم که دریا زده‌ایم
جای دیوانه چو در شهر ندادند همای
من و دل چندگهی خیمه به صحرا زده‌ایم
============================================
(امیدی تهرانی)
خوش آن‌که چاک گریبان به ناز باز کنی
نظر به آن تن سیمین کنی و ناز کنی
تو نازنینی و من رندِ پیرُهن‌چاکم
عجب نباشد اگر از من احتراز کنی
============================================
(حزین لاهیجی)
نهفته‌ام به خموشی، خیال روی تو را
مباد کز نفسم بشنوند بوی تو را
اگر به دامن وصل تو دست ما نرسد
کشیده‌ایم در آغوش آرزوی تو را
============================================
(حافظ)
روز وصل دوست‌داران یاد باد
یاد باد آن روزگاران یاد باد
این زمان در کس وفاداری نماند
زان وفاداران و یاران یاد باد
من که در تدبیر غم بیچاره‌ام
چاره‌ی آن غم‌گساران یاد باد
راز حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغ از رازداران یاد باد
============================================
(حافظ)
مرا به وصل تو گر زآنکه دسترس باشد
دگر ز طالع خویشم چه ملتمس باشد
اگر به دو جهان یک نفس زنم با دوست
مرا ز هر دو جهان حاصل آن نفس باشد
هزار بار شود آشنا و دیگر بار
مرا ببیند و گوید که این چه کس باشد
از ین سبب که مرا دستِ بخت کوتاه است
کِی‌ام به سرو بلند تو دسترس باشد
خوش است باده‌ی رنگین و صحبت جانان
مدام حافظ بی‌دل در این هوس باشد
عشق‌بازان سخن حق به ملا می‌گویند
از که ترسند، سر دار سلامت باشد